Heukeshowwer Platt Datt Stöck mett dämm ahlen Schaap emm Heimatmusejum
Heukeshowwen · Enn dänn Nerrenzejer Johren, wie de Stadt noch wiet aff vamm koopmänneschen Räcknen wohr, jinget dä Kultur enn Heukeshowwen mannechmol arrech dönn dörch de Därm. So wohr datt ock mett dä Quote förret Heimatmusejum. Eck well nu nech jenau dänn mareren Betrach "Revue passieren" lotten. Äwwer dä moch jo nu, wie mannechehner emm Amte mennde, am Äng vamm Johr ock uttjejäwwen weehren.
Kott unn jodd: Dä Museumsdirekter, dä Bännad, wu'ete jefrocht, watt mett dämm Jäld jematt weehren sullte. "Hie, vüüren am Äng, datt ahle Schaap, datt mörch drengend restauriert weehren. Enn paa Intarsi'en fählen, de Schlötter schlutten nech, unn enn ehner vann dänn Schiewen ess enn Basch drenn." De Stadt sache "Okkee", unn datt Schaap wu'ete no Krefeld nomm Restoratör jebracht.
Säss Wäcken dropp reip dä ahn: "Enker Schaap ess feerdech. Ätt künnenet retuur häwwen." Wie ätt dann nu wi'er ahn Oort unn Ställ stung, sache dä Stadtderekter: "Die häwwen seck enn Krefeld äwwer Meuh jematt." Dämm Börjermeester wohr janech oppjefallen, datt datt Dengen nu angersch uttsoch. Äwwer hä kom jo ock märr bloß ennet Musejum, wänn hä sinnen Neujohrschkall haalen wullte. Unn dann hadde hä jo förret Möblemang kinn Ooch.
Datt Dullsde wohr äwwer, datt dä Restoratör woll mettjekrärren hadde, wie völl ahn Jäld enn dämm Johr förret Musejum noch do wohr. Unn nu stung opp Häller unn Pänneng jenau dä Betrach enn de Räcknong. Me kann datt ock "halbamtliche Telepathie" nännen.
Nu komet äwwer noch schlemmer. Wie datt restaurierde Schaap dann nu wi'er do stung, kom ehnes sunndachsmorjens dä Jüpp vamm Vorrelsholl ennet Musejum. Hä wohr Johr unn Dach nech mä do jewässt. Hä stü'erde derek opp datt Schaap ahn. "Dunnerkeil unn Dunnerkeil", sache hä förr dänn böwwerschden Musejums-Bännad. "Datt ess äwwer nätt vann Enk, datt Ätt minn Schaap so akkerat opp Vördermann jebracht häwwen. Dann kann ecket jo nu wi'er häwwen." Dä Bännad krärr ro'e Ohren: "Wieso datt dann?" Dann hadde dä Jüpp ämm expliziert, datt hä datt Schaap dämm Musejum märr bloß solang jelennt hadde, wie set am Vorrelsholl äntbehren kunnten. Dä Bännad hadde ratsch verjätten, enn de Lisde förr "Leihgaben" te kicken.
Nu kom ämm äwwer kott dropp dä Spruck utt Schillers "Jlocke" tepass, wo ett hett: "Mit des Geschickes Mächten ist kein ew'ger Bund zu flechten!" Bimm Dörchble'ern vann dä Morjenpost kecke hä, wie de meesden Heukeshowwer, enns ierter opp de lätzde Sitt. Unn do stung, datt dä Jüpp datt Zeitleche jesähnt hadde.
Nu kamme seck jo vüürställen, watt dä Bännad oppjeöhmt hadde. Datt restaurierde Schaap steht emmer noch vüüren am Äng emm Musejum.
