Eck hävv jehoort, enn Ängland wöhren de Jlöcksritter opp dämm Artus sinnen Spuren noch duller. Eck jehoorde ock enn Tittlang tau dä Zo'ete. Ehnmol hävve mett säss Kolläjen uddem Rothus enns veier rechtech jehatt. Äwwer enn dä Wäcke hadden schräcklech völl Lotto-Jlück. Vie mochen ons twee'ensewwenzech Maak deehlen. So lang ess datt alt her. Seit dä Titt si eck total abstinänt. Also - opp alle Fäll, watt datt Lotto-Spellen ahnjeht, sövve enns särren.

Watt eck nu jehoort hävv, datt sall wohr si'en unn datt sall bimm Jongjesällen-Affscheed vamm Lotaa jewässt si'en. Wie die janze Corona dann nu jähn Peerdsmeddach (nachts emm Uhres Twölf), datt janze Projramm alt affjespuult hadde, wohr dämm Hans-Järd noch watt ennjefallen, womett se dämm Lotaa sinn Jongjesällen-Läwen sennvoll annet Äng brengen künnten.

Dä Hans-Järd sache förr dänn Lotaa: "Du weeß jo, datt vie Twee vann Kenk ahn decke Frönde jewässt si'en. Vie häwwen nie Stritt jehatt unn eck hävv Deck ock nie bedretten!" "Watt sall datt Jekäll dann nu?" frochde dä Lotaa. "Ja, pass opp"meinde dä Hans-Järd "sövve ömm fiff Euro wetten, datt eck Di enn janz spetz Hööpchen vann kuum ti'en Jramm opp Dinne Naas sätten kann?!" "Datt söllte mi enns verlangen", sache dä Lotaa noch. Dä Hans-Järd dä de Buxe runger unn dä Lotaa loch alt lang opp de Eerd unn wadde opp die 'klitzekleine Bescheerong'.

Dann jeng datt loss. Dä Hans-Järd jeng enn Stellong unn dann jeng datt "Platsch!"Dä Lotaa hadde nech mä utt dänn Oren kicken künnen. Hä hadde noch jeraupen: "Sowatt vann Färkeserei!" Die Klandiesen, die rungsrömm stungen, hadden ehren Jongjesällen-Affscheeds-Spass, holpen dämm Lotaa bi dä Jrunk-Reinijung unn meinden: "Lotaa, äwwer die Wätte hässe jewunnen!"

Wie seck de Jemüter wi'er beruhicht hadden, hadde dä Hans-Järd drüch jesacht: "Datt wohren mi die fiff Euro wert!"